De nieuwe cliënten stromen binnen op dit moment, da's erg prettig (mijn agenda is zelfs niet groot genoeg om ze allemaal direct een plekje te geven!) Een van de laatste gesprekken die ik voerde, was erg intensief. Voor mij is zo'n kennismaking een kwestie van aftasten. Kan ik leveren wat de potentiële klant nodig heeft, zowel qua inhoud als qua tijd? Vertrouwt de klant mij genoeg om met mij in zee te gaan, je komt als organizer tenslotte letterlijk en figuurlijk heel dicht bij mensen. Maar evengoed: denk ik dat ik kan werken met de nieuwe klant? Vertrouw ik hem of haar? Denk ik dat we door één deur kunnen bij het samenwerken, of voorzie ik echt botsingen of problemen?
Deze laatste nieuwe klant wilde na 10 minuten praten de agenda's al trekken en voor een lange periode afspraken vastleggen. Toen ik zei dat ik eerst twee afspraken wilde maken en dan wilde kijken hoe het ging, was hij stomverbaasd. "Maar ik gá ervoor, hoe dan ook", zei hij. Ik vertelde dat het niet alleen een kwestie is van dozen schuiven en leegruimen en orde scheppen, maar ook van sámen werken. Dat het net zo goed voor mij als voor hem een proefperiode was: kan én wil ik uiteindelijk meerwaarde bieden voor deze klant? Hij zat me even schaapachtig aan te kijken. Dat ik ook een keuze had om niet met hem te werken, was een korte koude douche. De wil tot samenwerking moet dus echt van twéé kanten komen, wil je aan de slag gaan, en zelfs dan kan er altijd iets zijn wat succes in weg staat. Daar zijn die eerste paar afspraken voor bedoeld.
We hebben twee afspraken gemaakt. Daarna hebben we allebei de keuze om ja of nee te zeggen. Van hem weet ik het al, hij wil aan de slag. En ik denk dat het wel goed komt. Maar het is een fijn en veilig gevoel dat het altijd een vrije keuze blijft voor beide partijen.