Tijdens mijn week in Portland, vanwege het congres van het Institute for Challenging Disorganization, ging ik met een groep collega's naar de werkelijk prachtige Chinese tuin. Een heel stratenblok is daar, met hulp van Chinese kunstenaars uit de zusterstad, lang geleden omgetoverd tot een klassieke tuin met een enorme vijver met waterlelies en lotusbloemen en vissen, paviljoens en bruggetjes en de mooiste doorkijkjes die je je kunt voorstellen. We hadden een gids die prachtig kon vertellen over de cultuur, de historie en de opbouw van de tuin met al zijn binnenplaatsen en gebouwen, rotsen, bomen en planten. De rondleiding eindigde, zoals te verwachten was, bij de giftshop.
Uiteraard heb ik er rondgekeken. Zou ik....? Een mooi boek met gedichten van onze gids, een schattig schaaltje, een setje eetstokjes of die zijden shawl? De drang om iets tastbaars mee te nemen vanzo'n bezoek is ook bij professional organizers niet ongewoon ;-) Tot mijn oog viel op een klein zilverkleurig bewerkt doosje met een blauw porseleinen deksel. Ze hadden ze in verschillende vormen en dessins. Het porselein in de dekseltjes was "gered" porselein. Tijdens de Culturele Revolutie en daarna is er veel oud porselein stukgeslagen omdat dat niet paste bij de nieuwe normen en waarden. Die scherven zijn bewaard en worden nu in kleine dingetjes verwerkt. En nee, ik heb er toch géén mee naar huis genomen. In eerste instantie omdat ik mezelf heel rationeel afvroeg waar ik het dan neer zou zetten of wat ik er mee zou kunnen doen. En daar had ik eigenlijk geen antwoord op. Dus bleef het op het schap staan. In de bus terug naar het hotel toch een vaag gevoel van spijt.
Tijdens ons eerste seminar van het congres, door Satwant Singh, ging het over "de energie" van spullen. Dat je moe kunt worden van enorme hoeveelheden spullen in huis, of depressief. (Het hoofdonderwerp van deze interactieve lezing was hoarding, dus het ging wel om excessen). Maar dat er ook aan individuele spullen of taken negatieve emoties en energie kunnen kleven, en dat je daar dus uiteindelijk ook een besluit over moet nemen. Krijg je energie van je spullen en taken of vréét het energie? Wat denk je erbij? Wat voel je in je hoofd, in je hart of je lijf?
En toen sloeg de bliksem (figuurlijk) even in, ik liet mijn pen van schrik zelfs vallen. Dat schattige Chinese doosje, dat ik in handen had gehad, was gemaakt met stukjes antiek porselein, dat in blinde vernietigingsdrang en woede stuk was geslagen. Terwijl ik in de winkel nog even dacht "wat schattig en bijzonder om zo'n oud stukje porselein in huis te hebben", kon ik er nu anders naar kijken. Waarom zou ik iets willen of moeten "redden" wat op zo'n negatieve manier ontstaan is? Begrijp je wat ik bedoel? Ik was ineens heel blij dat ik het doosje niet had gekocht.
Wil niet zeggen dat ik in Portland helemaal niets heb gekocht als aandenken, maar het waren wel dingetjes die meteen een blij gevoel gaven. Én thuis heb ik meteen het principe :één erin, één eruit toegepast. Met D'ruitdaging deze maand gaat er vast nog véél meer weg wat niet goed meer voelt. Met dank aan het porseleinen doosje en een paar raak gekozen woorden van een spreker op een congres. Weer wat gevoeld én geleerd.
Reacties
Dank je voor je mooie artikeltjes.
Ik leer ervan en wat nog belangrijker is ,het geeft mijn leven meer horizon.
Lieve groet
Jeanne
RSS lijst met reacties op dit artikel