Een van de deelnemers aan D'ruitdaging reageerde dit jaar op de eerste opdracht met de opmerking: "het doet een beetje zeer." Ik kan me daar van alles bij voorstellen. Het opruimen zelf doet meestal geen zeer, het is voor de meeste mensen heerlijk om lucht en ruimte te maken. Maar het loslaten van spullen die je al een tijd hebt, met plezier hebt gebruikt of waar veel herinneringen aan zitten, dát kan wel moeilijk zijn.
Ik vergelijk loslaten wel eens met het pellen van een ui. Laag na laag pel je af, tot je uiteindelijk bij de geurige kern bent. En tijdens het pellen, het losmaken van al die laagjes, is het logisch dat je af en toe natte ogen krijgt.
Omdat je moet denken aan die fijne boswandelingen in die zalige oude winterjas, omdat je ineens je kind weer als kleuter voor je ziet met die heerlijk onbeholpen tekening, omdat je wéér kwaad wordt als je denkt aan...., omdat je je ineens realiseert dat je oud begint te worden, dat je al zoveel verliezen hebt geleden en dat er zoveel verandert in korte tijd.
Loslaten is een veranderproces waar je klaar voor moet zijn. Wat vorig jaar absoluut nog niet weg mocht, bekijk je misschien dit jaar meewarig "was dat nou de moeite van het bewaren waard?". Dat is prima, dan ben je er nu blijkbaar wel klaar voor, je bent gegroeid. Om een persoonlijk voorbeeld te geven: toen mijn vader bijna 20 jaar geleden heel plotseling overleed, bewaarde ik alle papiertjes waar zijn forse karakteristieke handschrift op stond. Van boodschappenbriefjes tot routebeschrijvingen (hij was hopeloos snel in paniek in vreemde streken), van kaarten tot sinterklaasgedichten. Ik bewaarde alles met het idee dat als ik het zou weggooien, ik nooit meer de kans zou krijgen om iets nieuws met zijn handschrift te ontvangen. Maar na een paar jaar, toen ik mijn doos met sentimentalia doorkeek, realiseerde ik me dat mijn vader duidelijker spreekt door zijn brieven en gedichten, dan door een lijstje met daarop "3 halfvolle melk, 1 pakje roggebrood, 1 bloemkool en postzegels". Ik was toen in staat om heel veel te laten gaan en alleen het allerdierbaarste te houden.
Misschien speelt zoiets bij jou dit jaar ook een rol. Misschien heb je iets of iemand verloren die je dierbaar was en vind je het moeilijk om zijn of haar spullen te schenken of op een andere manier weg te doen. Misschien ben je van rol veranderd, van werknemer in gepensioneerde, van moeder-van-een-thuiswonend-stel-kinderen tot een vrouw met een "leeg nest". Misschien ben je van zorgeloos kind veranderd in een zorgend kind voor een ouder die het zelf niet meer kan. Probeer voor jezelf de echte schatten van die situatie eruit te halen. Een lief briefje, een lievelingsshirt, een boek of wat dan ook. Koester dat, eer het, geef het een mooie plek en gebruik het. Maak er vooral geen museumstuk van. Met heel veel spullen vasthouden, hou je de herinnering niet extra sterk in leven. Het gaat je uiteindelijk alleen maar verstikken.
Reacties
RSS lijst met reacties op dit artikel