Ik zal het maar opbiechten: ik ben bang voor spinnen. Niet voor die hele kleintjes of die met die lange dunne poten, al verdwijnen die hier ook wel in de stofzuiger. Nee, ik bedoel die grote met behaarde poten die altijd in een donker hoekje opduiken als je daar wat moet pakken. Zelfs in de dierentuin blijf ik op afstand bij de vogelspinnen, al zit er nog zulk dik glas tussen. Een paar jaar geleden zat er een dikke knoeperd van een huisspin bij onze zoldertrap en toevallig stond de stofzuiger nog op de slaapkamer. Ik had nog nooit "plok" gehoord als er een spin in de stofzuigerslang verdween, dus dat zegt wel wat over het formaat.
Het gekke is...als er iemand bij me is die nog banger is voor zulke spinnen, dan durf ik ineens heel veel. Onlangs viel ik toch genadeloos door de mand. Toen ik samen met een klant haar garage aan het opruimen was en zij in haar enthousiasme een deels verrotte triplex plaat van de wand trok, bleek wel dat ik echt de bangste wezel was. Er zat een kanjer van een spin op de muur. Dikke behaarde poten en ik meende zelfs zijn tanden te horen knarsen. Ik had het ineens heel druk buiten met dozen schuiven en liet mijn klant (meer dan een hoofd kleiner) met het monster afrekenen. Ze deed het nog met haar blote handen ook. Ik heb de vuilniszak waar ze hem in gestopt had, goed in de gaten gehouden. Ze zeggen toch dat die grote spinnen altijd met z'n tweeën zijn?