Twee weken geleden verloren we één van onze katten. Kees was pas 2 jaar oud, en zijn nieuwsgierigheid of stupiditeit (ik weet niet wat de doorslag gaf), liet hem waarschijnlijk iets eten waar vergif in of op zat. Zijn zus Lotje maakt het gelukkig prima, maar is natuurlijk wel "iets" kwijt. Ze zoekt hem nog steeds en eerlijk gezegd zijn wij ook nog niet gewend aan de lege plek op de bank, waar hij vaak zo languit gestrekt ging liggen, dat je er eigenlijk niet meer bij kon.
Er zijn nog een paar dingen in de kamer, die vooral "van Kees" waren. De mand waar hij wel, en Lotje niet in wilde liggen en de klim-en krabpaal, waar Kees als een veldheer op zat rond te kijken, en waar Lotje hem alleen maar probeerde af te meppen. Ze nemen nogal wat plek in en Lotje kijkt er (nog) niet naar om. Even afwachten tot oktober. Als Lotje dan nog steeds volslagen onverschillig op haar eigen stoel gaat liggen (of in de mijne natuurlijk!), dan gebruik ik D'ruitdaging om die twee obstakels weg te doen. Nu is het gewoon nog te vroeg.....
Reacties
RSS lijst met reacties op dit artikel