Het was een afspraak met een hoop herrie vandaag. Mijn draagbare papierversnipperaar maakte overuren bij een klant die érg zorgvuldig omgaat met al zijn persoonlijke gegevens. Brieven, enveloppen, foto-negatieven, álles moest door mijn kleine machientje. Ter informatie: het ding is zo'n 40 cm hoog en er kan een A4 met de smalle kant in. En dan niet meer dan 4 tegelijk, anders loopt ie vast.
Dat vastlopen deed ie toch wel, met de negatieven. De motor werd namelijk een beetje warm en dat liet de negatieven hier en daar verkreukelen en zelfs aan elkaar plakken. Het duurde even voor we een modus operandi hadden en na anderhalf uur was de grote vuilniszak half vol en lag de versnipperaar lichtelijk oververhit na te hijgen. Zo'n halve zak lijkt niet zo veel, maar neem van mij aan dat er dan héél wat papier in reepjes ligt.
Dit is op zich natuurlijk geen bijzonder verhaal: er zijn vast tientallen collega's die met zo'n apparaat op stap gaan. Wat deze afspraak wél bijzonder maakte, is dat IK de papieren in het apparaat mocht stoppen. Bij vorige afspraken wilde de klant, die met een rigide vorm van autimse leeft, alles zelf in heel kleine snippertjes scheuren en zelf in de zak stoppen. Ik mocht nergens aan komen en het vertrouwen moest echt nog groeien. Hij wilde alleen maar dat ik op een stoel naast hem kwam zitten en af en toe een vraag stelde. Hij bepaalde het tempo, en om hem beter te leren kennen en te ontdekken hoe ik hem het beste kon helpen, liet ik het even zo.
Vandaag, bij onze derde afspraak, begonnen we aan een grote doos foto's en negatieven, en voor het eerst was de klant sneller met sorteren dan ik met mijn versnipperaar aan kon. De grijns op zijn gezicht maakte de hele afspraak tot een succes. Ik kijk nu al uit naar de volgende keer!