Noud is een buitenmens in hart en nieren. Vrijwel zijn hele leven heeft hij tussen de weilanden en de dieren gewoond, een korte en niet zo gelukkige periode "in het dorp" daargelaten. Hij krijgt het benauwd tussen veel huizen, geniet van zijn wijdse uitzicht en de rust om hem heen.
Maar Noud heeft een probleem. Zijn veel te grote huis staat vol, en niet zo'n beetje ook. Hij kan het niet meer bijhouden zoals hij zou willen en het is dicht geslibt. Sinds vorige week hangt er aan zijn woonsituatie ook nog een officiële diagnose: hoarding. In een uitgebreid onderzoek hebben deskundigen van Altrecht geconcludeerd dat Noud aan alle criteria voor deze psychiatrische stoornis voldoet. Uiteraard ontkent hij. Want dat het zo uit de hand heeft kunnen lopen, ligt aan zijn fysieke klachten, zegt Noud. Als hij maar meer energie had....of áls hij maar niet zijn hele leven zo hard had hoeven werken... Die ontkenning hoort bij het ziektebeeld en komt dus niet als een verrassing.
Het valt ook niet mee als je leven zo op de kop dreigt te gaan staan. Noud is niet meer de jongste en heeft bar weinig weerstand. Hij sukkelt met zijn gezondheid en lijdt onder alle stress. En nu komt een psychologe uit Utrecht hem ook nog vertellen dat het beter voor hem zou zijn om zijn huis uit te gaan en elders onder begeleiding te gaan wonen. Noud ziet de verhuiswagen al voorrijden. Hij ziet de voordelen niet, alleen de nadelen. Dat hij een kleiner, beter bij te houden woning zou kunnen krijgen, waar vaker iemand binnenloopt om te kijken hoe het gaat. Waar hij minder eenzaam zal zijn omdat er meer mensen op loopafstand zijn. Dat de fysieke atmosfeer véél gezonder zal zijn in een droge, frisse en schone woning dan in het stoffige, volle en hier en daar door vocht en schimmel aangetaste huis. Dat hij zijn zelfstandigheid behoudt, maar wel passende zorg en begeleiding krijgt. Maar Noud kan alleen maar denken aan het afscheid van alles wat hij kent. En dat alles lijkt nu nog eens zo mooi natuurlijk. Hij raakt een beetje in paniek en reageert overstuur. Logisch!
Noud's kinderen denken mee over oplossingen. We hoeven niet op stel en sprong de boel op te pakken en te verhuizen. Maar dat er een heleboel zou moeten veranderen om Noud veilig en comfortabel zijn laatste jaren te laten slijten is wel duidelijk. Tegelijk zien we dat Noud's huidige situatie wel voor gezondheidsproblemen en stress zorgt, maar de komende mogelijke veranderingen ook. Het is nu de vraag welke situatie uiteindelijk het minst schadelijk is voor Noud. Want zowel de onderzoekers, zijn kinderen, de huisarts en ik, we willen allemaal het beste voor hem.
Noud gaat de komende weken met zijn kinderen nadenken en praten over wat ze willen en verwachten en kunnen behappen. Daarna ga ik weer met ze overleggen wat er in gang gezet gaat worden. Ik ben benieuwd welke weg ze kiezen en hoe ik ze daar nog bij kan en mag helpen.