Dit jaar bestaat Yourganize 12 jaar. Ik kan me haast niet meer voorstellen dat ik in loondienst werkte, ik geniet van mijn vrijheid, werk zeker zo hard als voor ik ZZP-er werd, en heb de mogelijkheid om zo maar een paar dagen te 'niksen' als ik daar zin in heb of als ik me niet lekker voel. Dat komt niet zo heel vaak voor overigens.
In die 12 jaar zijn er talloze cliënten voorbij gekomen, aan wie ik met veel plezier terug denk. Van mijn állereerste cliënt in Tilburg, toen ik nog niet eens visitekaartjes had en die met spoed liet drukken, tot mijn nieuwste cliënt die ik gisteren ontmoette. Gezinnen, alleenstaanden, echtparen, jong, oud, met grote of kleine huizen, gezond, met fysieke beperking en vooral veel mensen met een mentale uitdaging of beperking. Van depressies en ADHD tot PTSS en niet-aangeboren hersenletsel en alle mogelijke combinaties in gezinnen of zelfs in één persoon.
Op een heel enkele uitzondering na lijken mijn cliënten ook weer allemaal op elkaar. Gemotiveerde, aardige mensen die alles op alles zetten om hun chaos te overwinnen. Mensen die je met een lach begroeten, en met een traan afscheid nemen. Soms werk ik maar een paar keer met een cliënt, andere keren duurt zo'n werkrelatie al jaren. Bij één cliënt kom ik met groot plezier al bijna 8,5 jaar en als er iemand is op wiens resultaten ik trots ben, dan is zij het!
En heel soms heb je geen andere keuze dan voortijdig afscheid nemen. Dat valt me zwaar. Het gebeurde me vorig jaar na bijna een jaar samenwerken en heel recent overkwam het me opnieuw. Er is dan sprake van zo'n complexe situatie, dat ik geen mogelijkheden meer zie om te helpen bij de verandering die nodig is om het huis leefbaar te maken en de cliënt zelfstandig te laten wonen. De onderlinge relatie is dan moeizaam en de houding van de cliënt soms ronduit vijandig en beledigend.En ja, dan zijn er grenzen. Er is zeker begeleiding nodig, maar vanuit een andere discipline, niet vanuit het organizingvak.
Is het een opluchting om er een punt achter te zetten? Hm. Ja en nee. Ja omdat ik er slecht van sliep en merkte dat mijn 'teflon-laag' waardoor ik dingen gemakkelijk van me kon laten afglijden, barsten vertoonde. Het werk ging mee naar huis en ik kon uren piekeren over andere methoden of manieren om deze mensen te motiveren. Nee omdat ik zie dat er hulp nodig is en het vervelend voelt dat ik een stap terug doe.
Wat betreft het laatste afscheid: binnenkort gaan we met een aantal betrokken professionals om tafel om te kijken wat dan wél nodig is en kan werken. Maar persoonlijk ben ik er daarna niet meer bij betrokken. En het kost mij tijd en moeite om dat achter me te laten. Want ik gun hem echt het allerbeste, ook al kan ik dat zelf niet meer bieden.