Deze zomer was ik met mijn man en dochter een paar weken in Schotland. Nou is álles wat Brits is voor mij goed als het om vakantie gaat, maar Schotland stond al jaren op nummer 1 op mijn verlanglijst en dit jaar was het eindelijk zo ver. Boeken gelezen, kaarten nageplozen, uitgezocht wat we wilden zien, kortom, ik was voorbereid als nooit tevoren. Wist zelfs al hoe de omgeving er uit zag door naspeuringen op internet.
Dat het landschap en de mensen me toch nog compleet overrompelden, was een plezierige verrassing. Wát een mooi land met ontzettend vriendelijke mensen. We hebben genoten en ik zou het liefst volgende maand terug gaan. Nou vooruit, het wordt begin oktober, want dan heb ik een congres in Schotland. Hè, wat toevallig ;-)
Voor de vakantie had ik me heilig voorgenomen om dit jaar niet in de souvenir-valkuil te donderen. Wel veel foto's maken, maar vooral niet met allerlei dingetjes thuis komen. Dat is gelukt. Deels. Dacht ik.
Al de allereerste dag in de Schotse Hooglanden, op bezoek in het Bezoekerscentrum van de National Trust of Schotland, viel mijn oog op een omslagdoek. Een práchtige, lokaal geweven omslagdoek met keltische knopen in paars en diep-blauw. Maar ja, kom op zeg, ik was nog geen 24 uur op de plaats van bestemming, en de prijs loog er eerlijk gezegd ook niet om. Niet doen dus. We kochten een kaartje voor een safari met een landrover en een mooie ansichtkaart en gingen terug naar het huisje om te gaan wandelen. Een paar dagen gingen voorbij. We kwamen nog wel vaker bij het bezoekerscentrum, want het waren onze buren (kilometers verder, dat wel) en daar hadden we tenminste WiFi zodat we even met thuis konden kletsen. En ja, die doek....hij bleef lonken en vleien dat hij zo mooi was en me zo goed stond. Ik moest elke keer aaien, maar bleef spijkerhard.
Maar ja....toen reden we naar Eilean Donan, het meest gefotografeerde kasteel van Schotland....en verdorie....daar hing die doek wéér! En nog goedkoper ook! Nou ja, ik kan er een heel verhaal van maken over hoe sterk ik van plan was te zijn, maar de doek hangt nu hier aan de kapstok. Er zijn wel meteen een paar andere sjaals en doeken in de bak voor de kringloop verdwenen.
En bleef het daarbij? Welnee. Een boek over tuinieren met beestjes, een paar andere boeken voor man en dochter (oooh, boekhandel Waterstones op Princes Street in Edinburgh....gevaarlijk, maar toch dóen als je in de buurt bent!), een shirt voor onze zoon, een cadeautje voor onze jarige werkster, een blik toffees...stiekem sloop er toch het een en ander onze tassen in. En vergeet de supermarkten niet: heerlijke limoenmarmelade die je hier niet kunt krijgen.
En ik ontdekte iets van mezelf: ik ben zó gek op alles wat Brits is, dat ik vooral in de laatste dagen van zo'n vakantie erg veel moeite heb om de knip dicht te houden. Welja, nog een mooie prent voor aan de muur. En nog een tijdschrift. En een blikje koekjes. Pfffff. Alsof ik heel het Verenigd Koninkrijk in mijn koffer mee naar huis wil nemen en me wil onderdompelen in smaken en geuren en taal en stoffen. En eerlijk is eerlijk: ik geniet intens van alles wat mee kwam en heb dus ook geen spijt. Het wordt gedragen of gelezen of het gaat op.
Maar als organizer sta ik toch wel van mezelf te kijken. Dus Marjolijn, lieve beste collega die me deze week iets liet lezen over souvenirs en die ik toen mijn eigen blog hierover beloofde....ik kán het gewoon niet als het om Groot Brittanië gaat. Frankrijk of Duitsland zijn lang zo gevaarlijk niet, maar boeien me stukken minder. Ga je mee in oktober om me te behoeden voor mijn valkuil?
Reacties
Ik kan me wat souvenirs aardig inhouden, maar vind het heerlijk om wat lokale lekkernijen mee te nemen. De kinderen nodigen we na afloop van de vakantie uit voor een etentje in thema van het land. Alleen voor onze kleinzoon kopen we een cadeautje. En voor degene die op ons huis past. Ook meestal een lekkernij.
Ik vind dat cadeautjes voor anderen niet tellen...
Ook boeken vind ik niet onder de categorie souvenirs vallen, daar heb je lang plezier van.
Die toffees die zijn waarschijnlijk al op...
Die prent zie ik als een echt souvenir.
En die shawl: die is een dagelijkse herinnering aan een fijne vakantie, dus geniet daar vooral heel veel van.
Het is wel herkenbaar dat je van de vakantie iets mee naar huis wilt nemen: een stukje napret zeg maar. Ook ik betrap me er op: een armbandje voor zoonlief bij Slot Loevestein, een beker in een pretpark, een lapje bij de quiltwinkel. Gelukkig heb ik de leuke tas op een braderie weerstaan: die was leuk voor het moment...
Nu thuis weer alle folders/zomerkr anten en vvv-gidsen nog bij het oud papier stoppen.
groet, Françoise
Maar waar gaan we dan naartoe?
RSS lijst met reacties op dit artikel