Toen ik net begon als professional organizer, was een afspraak bij een klant pas goed geslaagd als ik de kofferbak van mijn auto vol had zitten met spullen voor de kringloop of de milieustraat. Een uur of twee werken aan een schoenendoos met kaarten en brieven was toen reden om (hopelijk ongezien door de cliënt) érg onrustig te worden en te denken: "hup, schiet es op, we moeten verder!" Ik had nog veel te leren, 12 jaar geleden ;-)
Gisteren had ik zo'n "schoenendoos-met-kaarten-afspraak". En van binnen én van buiten voelde ik alleen maar rust. Dat gold in mindere mate voor mijn cliënt, want die had de grootste moeite om afscheid te nemen van kaarten. Want voor haar waren het niet alleen kaarten, het waren ook verloren contacten, familieruzies, verkeerd begrepen verhalen en het verbreken van contacten die zij ongezond vond. Opjagen had geen zin (ik peinsde er ook niet over om dat te doen), het zou volslagen respectloos geweest zijn. In twee uur hebben we een hálf doosje kaarten gesorteerd, versnipperd of juist zorgvuldig bewaard. Er kwamen verhalen los en tranen. En blijdschap om lieve kaarten. En geloof me, er is harder gewerkt dan wanneer we de halve zolder overhoop hadden gehaald.
Volgende week wil ze graag weer meer tastbare dingen aanpakken. De stapel dozen en tassen tussen twee fauteuils bijvoorbeeld. Een bak met schoenen. Dozen met overtollig serviesgoed. Ruimte wil ze, lege plekken op de bank en stoelen, zodat je zomaar kunt gaan zitten. Maar ruimte in haar hoofd en adresboek ging nu even voor.